One Child Policy: Hindi Solusyon sa Paglobo ng Populasyon

Photo by Ewa Pinkonhead on Unsplash

Ang One Child Policy ay naging kilala dahil sa pag-iimplementa ng bansang Tsina upang makontrol ang paglaki ng kanilang populasyon noong 1979. Sa unang araw ng 2016, ang kontrobersyal na isyu na ito ay napawalang bisa na sa ilalalim ng ilang kondisyon. Ang kaparehong batas din na ito ang namamadyang ipatupad sa Pilipinas dahil sa patuloy na paglaki ng populasyon nito na kasalukuyang nasa halos 108 milyon. Ang Pilipinas bilang isang Katolikong bansa ay huwag dapat ipatupad ang One Child Policy sapagkat ang mga supling ay tinuturing na biyaya.

Patuloy ang paglaki ng populasyon ngunit hindi solusyon ang One Child Policy. Maraming mga posibleng sagot sa problemang ito. Isa na rito ang pagbibigay kaalaman sa mga kabataan ukol sa sex education. Sa pamamagitan nito, maiiwasan ang mga hindi inaasahang pagbubuntis. Kung ang pakikipagtalik naman ay hindi mapipigilan, ang gobyerno ay dapat mamigay ng libreng kontraseptibo. Mas mainam na gawin ang mga ito kaysa sa sapilitang limitahan ang bilang ng supling ng mag-asawa o kaya naman ay bawian ng buhay ang isang walang  kamuwang-muwang na bata sa sinapupunan. Disiplina at kaalaman ang posibleng magpabagal ng paglobo ng populasyon at hindi and batas na ito.

Kapag ang One Child Policy ay ipinatupad, tatanggalan ng karapatan ang mga magulang na mamili kung ilang supling ang kanilang imumulat at ganon din sa batang kailanman ay hindi mararanasang mamuhay sa mundong ibabaw. Kaalinsunod ng batas na ito, kakailanganin din isabatas ang pagsasagawa ng abosyon na kung saan lubhang tinututulan ng Simbahang Katoliko. Sa situwasyong ito, ang isang inang muling nagdalang-tao ay mapipilitang ipalaglag ang bata sa kanyang sinapupunan. Isipin na lamang ang lumbay na mararamdaman nito, kung gaano kasakit na alisan ng buhay ay iyong sariling anak. Karapatan dapat ng magulang ang pumili kung ilang ang gusto niyang anak at Diyos rin lamang ang may siyang karapatang bumawi ng buhay at hindi ninoman.

Sa paglaganap ng batas na ito, ang mga anak ay haharap sa iba’t ibang suliranin. Una, ang hindi pagkakaroroon ng kapatid, pinsan, mga tiyuhin at tiyahin. Hindi mararanasan ng isang bata na may makalaro sa loob ng kanyang tahanan sapagkat siya ay walang kapatid na makakasamang lumaki. Karaniwan sa Pilipinas ang pagsasama-sama ng buong pamilya tuwing may okasyon, ang mga magpipinsan ay sabay-sabay na naglalaro. Kung ipapatupad ang One Child Policy, matatawag pa bang Pilipinas ang bansang ito kung wala na ang  tradisyong nakasanayan? Maaari rin lalong maging pangunahing laruan ang mga gadgets sapagkat wala na silang ibang taong makasalamuha. Isa pa ang paglaking nakukuha ang gusto sapagkat ibinubuhos sa kanila ang lahat ng atensiyon at mga kagustuhan nila sapagkat sila ay nag-iisang anak ng kanilang mga magulang

Ang mga bansang Alemanya, Hapon, at Timog Korea ay ilan sa mga bansang may mabababang birth rate at dahil rito inaasahang sa mga susunod na dekada ay magiging suliranin nila ang kakulangan sa mga manggagawa. Kapag ang One Child Policy ay ipinatupad, ang parehong suliranin ay mararanasan din sa ating bansa. Tataas ang bilang ng mga nakatatandang hindi na nagtatrabaho at ang mga taong nasa “working age” ay magiging salat na magiging dahilan upang maging sagabal sa paglago ng ekonomiya ng bansa. Isang kaugnay na problema rin dito ang kawalan ng mag-aaruga sa mga nakatatanda at ang responsibilidad ng mga anak na tustusan ang pangangailan ng kanilang mga magulang at lolo at lola. Matuturing na hadlang ang responsibilidad na ito sa isang anak upang matupad ang kanyang mga minimithi sa buhay.

Ang One Child Policy ay hindi dapat ipatupad sa Pilipinas. Ang populasyon ay maaaring kontrolin sa pamamagitan ng sapat na kaalaman at disiplina. Kailanman ay hindi magiging tama ang pagpatay sa isang batang walang kamuwang-kamuwang dahil lamang sa patuloy na paglaki ng populasyon. Ika nga sa Bibliya, “huwag kang pumatay.” Ang pagpili ng bilang ng supling ay dapat maging desisyon at responsibilidad ng mga magulang. Marami rin ang kaakibat na negatibong kahihinatnan ang batas na ito tulad ng suliranin ukol sa mga manggagawa, kawalan ng pangsuporta sa mga nakatatanda, malaking responsibilad na nakaatang sa anak, at iba pa. Ang mga supling ay matuturing na biyaya at ganoon rin ang populasyon. Dapat lang matuklasan kung paano magagamit ng husto bilang lakas panggawa ng ating bansa.